Als er iets is wat de twee hoofdpersonages uit Béla Tarrs The Turin Horse^↓Oorspronkelijke titel: A torinói ló.(2011) beheersen, dan is het wel de kunst om rustig in een kamer te blijven. Zo ontsnappen ze tot op zekere hoogte aan het perpetuum mobile van het menselijk bestaan en de gevaren van de buitenwereld. Maar van de weeromstuit worden ze in hun afgelegen boerenwoonst ongenadig teruggeworpen op zichzelf. Het leven openbaart zich aan hen in zijn naakte essentie. In lange ononderbroken takes ondergaan vader en dochter de zwaarte van de routineuze handelingen om zichzelf in stand te houden: opstaan, aankleden, water halen, aardappels koken, eten, het paard voederen en naar bed gaan. De taal lijkt daarbij sinds lang geslonken onder de sleur: hun modus vivendi is een somber verstommen.

Tarr toont de mens als animal laborans, het arbeidende dier. De bezigheden van de personages lijken op de dwangarbeid van gedetineerden die eindeloos dezelfde taak vervullen. De uitentreuren terugkerende activiteiten zijn enkel gericht op de noodzakelijke stofwisseling van het levensproces. Dit blijkt nog het duidelijkst uit het exclusieve dieet van aardappels waarop de man en het meisje teren. Die worden in de schil gekookt, op het bord gepeld, als een weerbarstig houtblok met de hand gekliefd en vervolgens opgeschrokt. Behalve een snuifje zout is er niets wat het voedsel op smaak brengt. Het enige wat in deze primitieve omgeving van tel lijkt, is het fundamentele onderscheid tussen ‘rauw’ en ‘gekookt’. Een oppositie waarvan het belang zich hevig opdringt als de waterput onverhoopt droog blijkt te staan.

Weinig onderscheidt de personages van het zieltogende paard in de stal. Slapend en grafsteengrijs ligt ook de man welbeschouwd al op zijn sterfbed. Mens en dier wachten lijdzaam op wat onvermijdelijk komen moet. Op zoek naar verstrooiing staren zowel vader als dochter langdurig door het raam, beiden evenzeer verstild door vista’s van oneindigheid. Onafgebroken gijzelt een stormwind het huis. Het suizelende geluid lijkt een verre bloedverwant van Mihály Vigs repetitieve soundscape. Zo verschijnt een universum van een ondraaglijke onverschilligheid, waarin Gods zwijgen oorverdovend aanvoelt.

Tarrs protagonisten belanden in een neerwaartse spiraal. In de laatste sequentie gaat na zonsondergang de olielamp uit. Het meisje doet een poging om haar opnieuw aan het branden te krijgen. Het advies van de vader luidt: haal sintels uit het vuur. Maar uiteindelijk moet ook hij bekennen dat hij niet weet wat er aan de hand is. “Morgen proberen we het opnieuw”, gromt de man. De film dooft langzaam uit als het beeld uitvloeit naar het zwart van de eeuwige nacht en de onmogelijkheid om te leven.

• ↓
  Oorspronkelijke titel: A torinói ló.