Onze ogen trachten te wennen aan het belommerde bos, waarin machtige kolommen kriskras oprijzen. Centraal in de compositie sijpelt het licht door het bladerdek, wat de blik naar de figuren met de parasols dwingt. Het clair-obscur roept de kunst van oude meesters in herinnering. De monumentaliteit van de bomen beklemtoont de nietigheid van de menselijke gestalten in het oerlandschap. Op de voorgrond piepen varens tevoorschijn die buiten het beeldkader wortelen.
Centraal in de compositie sijpelt het licht door het bladerdek
De voorstelling doet denken aan oude ansichtkaarten waarop kostschoolmeisjes voor één keer hun stoffige klaslokaal ruilen voor een avontuur in de buitenlucht. Het zou een openluchtklas, een excursie of een picknick kunnen zijn. De chique kledij plaatst het tafereel in een vervlogen verleden, toen nog een bepaald decorum in acht werd genomen, zelfs middenin een woud. Weliswaar maken de jongedames zich nu even niet druk over valse plooien in jurken of vuile blouses. Prinsesheerlijk hebben ze zich op de vochtige bosgrond neergevlijd. Eentje zelfs met de armen onfatsoenlijk achter het hoofd gekruist. Als koolwitjes liggen ze zorgvuldig op het groene canvas geprikt.
Bij nader toezien duiken meer details op die een educatieve context verraden. Minstens drie personages lezen rechtopstaand, zittend of liggend. Het liggende meisje heeft zich links bovenaan in de rotswand genesteld alsof het een leeshoekje betreft. Verzonken in haar lectuur, wil zij duidelijk niet gestoord worden. Dwangmatig lezen in deze natuurlijke omgeving toont de vervreemding van de personages. Zonder hun boeken voelen zij zich naakt.
Dit beeld komt uit Peter Weirs Picnic at Hanging Rock (1975), een film die in een ondoorgrondelijke sfeer baadt. Een grandioze ontmoeting tussen beschaving en wildernis doordesemt de hele film. Daarbij toont de natuur zich van haar ongenadige kant: twee van de meisjes en een lerares zullen niet terugkeren van de excursie naar Hanging Rock. Alle zoekacties blijven vruchteloos. Het lijkt alsof het drietal op bovennatuurlijke wijze door het landschap is opgeslokt. De nooit opgehelderde verdwijning leidt tot het verval van de vermaarde kostschool Appleyard College. Verdwaalden de meisjes in de Australische rimboe? Werden ze verkracht en vermoord? Of vielen ze, bevangen door de hitte, in een spelonk? Picnic at Hanging Rock vergroot bovenal het raadsel.↓Peter Weir baseerde zich op de gelijknamige roman van Joan Lindsay, die in 1967 verscheen en aanleiding gaf tot veel kritische analyse van het raadselachtige – waar gebeurde? – verhaal. Het boek en de film belandden in het collectieve geheugen en droegen bij tot de mythologisering van het unheimliche, Australische landschap. Modeontwerpers zoals Alexander McQueen en Raf Simons lieten zich inspireren door de film.
Joan Lindsay liet zich door dit schilderij inspireren voor de titel van haar roman. Het doek hing in het kantoor van haar echtgenoot – Sir Ernest Daryl Lindsay – in de National Gallery of Victoria.
McCulloch, Janelle (2017, March 30). The extraordinary story behind Picnic at Hanging Rock. The Sydney Morning Herald.
- ↓Peter Weir baseerde zich op de gelijknamige roman van Joan Lindsay, die in 1967 verscheen en aanleiding gaf tot veel kritische analyse van het raadselachtige – waar gebeurde? – verhaal. Het boek en de film belandden in het collectieve geheugen en droegen bij tot de mythologisering van het unheimliche, Australische landschap. Modeontwerpers zoals Alexander McQueen en Raf Simons lieten zich inspireren door de film.
